Hoe ging het beieren in vroegere eeuwen? Daarvan is, wat Denekamp betreft, slechts
weinig bekend. Wel is bekend dat er bij allerleiwapenfeiten gebeierd werd, waarbij dan na afloop het gerstenat rijkelijk vloeide. Interessant is wat oude kerkelijke rekeningen ons daarover te vertellen hebben. Zo blijkt uit een kerkelijke rekening van maart 1641, dat de beieraars in herberg "Den Sersiant" anderhalve ton bier dronken ter gelegenheid van de victorie van Gennep. In 1648 consumeerde men na het beieren ter gelegenheid van de Vrede van Münster een halve ton bier. Tot slot blijkt uit een rekening van oktober 1676, dat de beieraars naar aanleiding van de inname van de vesting Grave, de zege beklonken met een ton bier. Beieren maakte in die tijd blijkbaar dorstiger dan tegenwoordig het geval is...
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden door de Duitse bezetter twee van de drie Denekampse klokken gevorderd, dit ten behoeve van de oorlogsindustrie. Het betrof de Maria- en de Sint Nicolaasklok. De grote Salvatorklok mocht als beschermde klok blijven hangen. De beide gevorderde klokken genoten als zogenaamde P-klokken (P = Prüfung) nog enige bescherming; ze zouden voorlopig in opslag blijven, en wel in het Drentse Meppel. Hier werden ze in maart 1943 naartoe vervoerd.
Voordat de beide klokken uit de toren werden gehaald, werd er nog één keer gebeierd, en van dit beieren werd een grammofoonplaatopname gemaakt. Vanuit Meppel belandden de klokken in 1945, samen met een groot aantal andere, op een werf in de haven van Hamburg-Wilhelmsburg. Eind 1945 bleek, dat de verloren gewaande Denekampse klokken behouden waren.
Via Groningen keerden ze in december 1945 per vrachtauto terug naar het dorp. Het beieren moest nog even op zich laten wachten, want de klepels ontbraken. Door twee plaatselijke smeden werd eendrachtig samengewerkt aan het vervaardigen van twee nieuwe klepels. Uiteindelijk klonk, na 5 jaar zwijgen, op 22 december 1945 weer de feestelijke vierkwartsmaat over het dorp.
Dat de klokken terugkeerden, was mede de verdienste van Willem Hendrik Dingeldein, de schrijver van het boekje over de Denekamper klokken. Met name hij heeft zich bijzonder ingezet voor het behoud van deze monumenten, die de trots van Denekamp waren, en nog altijd zijn.
Dingeldein, een naam die klinkt als een klok, zoals ooit eens iemand zei.
